Video - Hoe kon het zo misgaan bij Intel?
In dit artikel:
Intel was ooit de onbetwiste leider in chipproductie, maar heeft de laatste jaren een reeks technische misstappen en strategische blunders gemaakt waardoor het marktaandeel en de technische voorsprong zijn geslonken. De problemen begonnen toen het beproefde "tick‑tock"-productieritme — afwisselend nieuwe architecturen en kleinere productieprocessen — stokte. Cruciaal waren de herhaalde vertragingen bij de invoering van 10 nanometer-technologie, waardoor nieuwe generaties processors steeds later kwamen en kostbare ontwikkelingsvoorsprongen verloren gingen.
Door die productiestagnatie miste Intel meerdere kansen. Het liet een partnerschap met Apple lopen toen die overstapte op eigen chips, en reageerde te traag op de opkomst van AMD, dat met zijn Zen-architectuur en samen met externe foundries snel in kwaliteit en efficiëntie inhaalde. Intels reactie was vaak het toevoegen van meer cores, wat prestaties opleverde maar ook het energieverbruik opdreef — een tijdelijk antwoord dat structurele problemen verborg.
Interne veranderingen en leiderschapswisselingen volgden; onder CEO Bob Swan ontstonden nieuwe uitdagingen en later presenteerde een andere leiding (genoemd in het artikel als CEO Tan) een heroriëntatie. Intel probeerde het tij te keren met ambitieuze investeringsplannen, grote fab-uitbreidingen en een gedeeltelijke verschuiving naar productie bij externe foundries. Daarbij ontstond politieke inmenging: overheden en investeerders stapten in om fabcapaciteit en nationale chipstrategieën te ondersteunen.
Daarnaast verloor Intel terrein in nieuwe groeivelden. Er werden kansen gemist in AI-ecosystemen (zoals bij OpenAI) en in de integratie van vernieuwende fabricagetechnieken. Intel gokte op nieuwe procesnodes (onder meer een sprong naar achttien nanometer in sommige plannen) en wilde weer de productievóórsprong terugwinnen, maar die inzet bracht hoge kosten en financieringsdruk met zich mee.
Kortom: een combinatie van productieproblemen, gemiste partnerschappen, sterkere concurrentie en beleidsmatige risico’s heeft Intel inmiddels afhankelijk gemaakt van externe kapitaalstromen en overheidsondersteuning. Herstel vraagt consistente uitvoering van nieuwe technologische trajecten, slimme partnerschappen en tijd — en het blijft onzeker of Intel zijn vroegere dominante positie kan herwinnen.